Tweet: #culleredopolobotrato

Los alumnos del IES Eduardo Blanco Amor conmemoramos el Día contra la violencia de género que hizieron podcas y tuíts para o concurso.

Aquí os dejo mi tuít, que significa que aunque el te pida perdón te va a seguir haciendo daño:

Os perdons igualan os golpes, denuncia #culleredopolobotrato.

Yo de mayor quiero ser...

Hola a todos:

 Aquí os dejo mi trabajo de ''Yo de mayor quiero ser'' que lo hize en las presentaciones del google dirve.

Espero que os guste, un saludo.

Trabajo SketchUp

Pieza acotada con el programa de SketchUp

Fotos de la pieza

Planta

Alzado

Perfil derecho

Como se hizo:

Para poder hacer la pieza escogida use el programa SketchUp. Antes de hacer la pieza vi unos tutoriales para aprender a acotar, medir, etc...

Cuando acabe la pieza la exportamos en formato .png y la subí al blog.

Saludos.

Concurso de ''Ciencia que Conta''

Hola a todos:

Aquí os dejo el relato del concurso ‘’Ciencia que conta’’, yo elegí ''Aquí de día, alá de noite?'' que lo subí al Google Drive, le inserté hiperenlaces y le añadí una imagen al documento.

Espero que os guste, saludos.

Aquí de día, alá de noite?

Marta Rama Ferreira IES Antonio Fraguas (Santiago de Compostela)

Un sábado, deica a unha da tarde, Xabier estaba xogando cos amigos ao fútbol cando de súpeto se lembrou dunha cousa moi importante: hoxe era o aniversario do seu querido curmán Miguel, que tiña 8 anos co- ma el, e vivía coa súa familia en California. Marchou correndo ata a súa casa para chamalo canto antes.

Á súa nai pareceulle moi estraño que estivese na casa tan cedo, pero non lle deu importancia. Despois decatouse de que Xabier estaba a andar co teléfono e díxolle:

—Que fas? Deixa o teléfono no seu sitio, anda. —Quería chamar a Miguel, que está de aniversario, e se o deixo para máis tarde vaime esquecer! –respondeulle Xabier.

—Como vas felicitalo agora? Ti non te decatas, meu fillo, de que alá en California son as catro da madrugada e a xente está durmindo? –reprendeuno a nai.

O rapaz tardou en responder, pois aínda estaba asimilando esa información. Como que naquel lugar a xente aínda durmía? Na súa casa a luzdo sol entraba en torrente pola ventá, o reloxo da cociña marcaba a unha da tarde e a xente toda andaba esperta e ocupada nas súas tarefas matu- tinas (agás, claro está, os máis durmiñóns). Non o entendía, así que nun principio pensou que os californianos serían coma os mouchos, que dur- mían de día e iso non casaba moito coa descrición do seu curmán Miguel. Logo preguntoulle á súa nai e esta díxolle:

—Verás, meu rei, en California hai nove horas menos que aquí. Agora vai xogar un pouco, que teño que atender a comida.

Esta explicación non lle serviu moito a Xabier, que pensou: «Se aquí é a unha da tarde e alá son as catro da madrugada, xa sei eu que hai nove horas de diferenza, que non son parvo. O que eu quero saber é por que hai esas nove horas de diferenza!».

Máis tarde decidiu buscar en internet, que dicía algo duns meridianos, dos movementos de rotación da Terra... Pero iso tampouco era moi comprensible para Xabier.

Entón, o luns, na clase de Ciencias, o rapaz comentoulle á súa profesora o tema que o tivera ocupado toda a fin de semana. A mestra, Tareixa, demostroullo dun xeito moi divertido: primeiro puxo unha cadeira no medio da clase, e a todos os nenos xirando arredor dela, como se fosen planetas; isto era o movemento de translación, o que Xabier xa entendía perfectamente porque era un alumno dos maiores de cuarto curso. Despois, ao mesmo tempo que todos xiraban arredor da cadeira, xiraban ta- mén sobre si mesmos: isto era o chamado movemento de rotación da Terra; entón, mentres os ollos dos nenos, que representaban a España, vían o moble do medio da clase, a súa caluga quedaba no lado oposto; polo que se a súa caluga fose California, non recibiría a luz do sol nese momento e por iso sería de noite.

Deste xeito Xabier comprendeu por que en California, onde vive o seu querido curmán Miguel, hai nove horas menos que en España.